Ποιοι είναι οι απόκρυφοι συμβολισμοί του Μυητικού Θανάτου

Το βιβλίο του René Guénon για τον μυστικισμό ρίχνει φως για  συμβολισμούς του μυητικού θανάτου.

Για τον μυστικισμό & τη μαγεία, από το βιβλίο του R. Guenon

Για τον μυστικισμό, όπως βλέπουμε και από το βιβλίο, ένα ζήτημα, το οποίο φαίνεται να κατανοούν ελάχιστα είναι αυτό του «μυητικού θανάτου». Συχνά λοιπόν συναντούμε εκφράσεις όπως «εικονικός θάνατος», που μαρτυρούν την απόλυτη ακατανοησία των πραγματικοτήτων αυτής της τάξης. Εκείνοι που εκφράζονται έτσι προφανώς βλέπουν μόνο την εξωτερικότητα της τελετής και δεν έχουν ιδέα για τα αποτελέσματα που πρέπει να επιφέρει σε όσους διαθέτουν τα προσόντα· αλλιώς θα συνειδητοποιούσαν ότι αυτός ο «θάνατος», αντί να είναι «εικονικός», είναι κατά μια έννοια ακόμα πιο πραγματικός από τον θάνατο που γίνεται κατανοητός με τη συνηθισμένη σημασία της λέξης.

Γιατί είναι προφανές ότι ο βέβηλος που πεθαίνει δεν καθίσταται εξαιτίας αυτού μυημένος. Η διάκριση μεταξύ της βέβηλης τάξηςκαι της μυητικής τάξης είναι αληθινά η μόνη που υπερβαίνει τα ενδεχόμενα τα οποία είναι εγγενή στις συγκεκριμένες καταστάσεις του όντος. Συνεπώς η μόνη που έχει μια βαθιά και μόνιμη αξία από καθολική άποψη.

Οι δύο εκδοχές του θανάτου

Αναφορικά με αυτό αρκεί να θυμηθούμε ότι όλες οι παραδόσεις υπογραμμίζουν την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις μεταθανάτιες καταστάσεις των βέβηλων και των μυημένων. Οι συνέπειες του θανάτου, αν τον εκλάβουμε με τη συνηθισμένη του σημασία, καθορίζονται επομένως από αυτή τη διάκριση. Η αλλαγή που δίνει πρόσβαση στη μυητική τάξη αντιστοιχεί σε έναν υψηλότερο βαθμό της πραγματικότητας.

Ασφαλώς η λέξη «θάνατος» πρέπει εδώ να εκληφθεί με την πιο γενική της έννοια. Κάθε αλλαγή κατάστασης είναι ταυτόχρονα ένας θάνατος και μια γέννηση. Εξαρτάται από το αν την εξετάζουμε από τη μία πλευρά ή από την άλλη. Θάνατος σε σχέση με την προγενέστερη κατάσταση, γέννηση σε σχέση με την επακόλουθη κατάσταση.

Η μύηση γενικά περιγράφεται ως μια «δεύτερη γέννηση», και πράγματι αυτό είναι. Η «δεύτερη γέννηση» αναγκαστικά συνεπάγεται έναν θάνατο για τον βέβηλο κόσμο και προκύπτει τρόπον τινά ως μια άμεση συνέχειά του. Όσο για τον συμβολισμό της τελετής, βασίζεται φυσικά στην αναλογία που ισχύει για όλες τις αλλαγές κατάστασης. Εξαιτίας αυτής της αναλογίας, ο θάνατος και η γέννηση συμβολίζουν τον μυητικό θάνατο και τη γέννηση.  Αυτό συμβαίνει με αυτές τις δανεικές εικόνες η τελετή τις αντιμεταθέτει σε μια άλλη τάξη της πραγματικότητας.

Είναι σκόπιμο να σημειωθεί συγκεκριμένα εδώ ότι κάθε αλλαγή κατάστασης πρέπει να θεωρηθεί ότι επιτελείται μέσα στο σκότος. Πράγμα που εξηγεί τη συνάφεια του συμβολισμού με το μαύρο χρώμα στο θέμα μας. Ο υποψήφιος για μύηση πρέπει να περάσει μέσα από το απόλυτο σκότος, προτού φτάσει στο «αληθινό φως».

Η μυητική κατάβαση στον Άδη

Σε αυτή τη φάση του σκότους λαμβάνει χώρα αυτό που ονομάζεται «κάθοδος στην κόλαση». Ένα είδος «ανακεφαλαίωσης» των προγενέστερων καταστάσεων μέσω της οποίας εξαντλούνται οριστικά οι δυνητικότητες που σχετίζονται με τη βέβηλη κατάσταση. Αυτό, προκειμένου το ον να μπορέσει στο εξής να αναπτύξει ελεύθερα τις δυνητικότητες της ανώτερης τάξης που φέρει μέσα του.

Από την άλλη πλευρά, παρόμοιες θεωρήσεις εφαρμόζονται σε κάθε αλλαγή κατάστασης, οι μεταγενέστεροι και διαδοχικοί βαθμοί της μύησης επίσης αντιστοιχούν στις αλλαγές κατάστασης. Για την αναρρίχηση στον καθέναν από τους τελευταίους βαθμούς θα υπάρχει ένας θάνατος και μια γέννηση. Αν το «χάσμα» θα είναι λιγότερο έντονο και λιγότερο θεμελιώδες από αυτό της πρώτης μύησης, δηλαδή του περάσματος από τη βέβηλη τάξη στη μυητική τάξη.

Επιπλέον, εξυπακούεται ότι οι αλλαγές που υφίσταται το άτομο στην πορεία της ανάπτυξής του είναι πραγματικά απροσδιόριστες σε αριθμό. Οι μυητικοί βαθμοί που απονέμονται τελετουργικά, όποια κι αν είναι η παραδοσιακή μορφή.  Μπορούν επομένως να αντιστοιχούν μόνο σε ένα είδος γενικής ταξινόμησης των βασικών σταδίων που πρέπει να διασχιστούν.  Το καθένα από αυτά μπορεί να συνοψίζει μια πληθώρα δευτερευόντων και ενδιάμεσων σταδίων.

Αλλά σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει ένα σημείο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό, στο οποίο ο συμβολισμός του θανάτου πρέπει να επανεμφανιστεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Η «δεύτερη γέννηση», μπορεί να ονομαστεί ψυχική αναγέννηση. Μάλιστα στην ψυχική τάξη πρέπει να λάβουν χώρα οι πρώτες φάσεις της μυητικής ανάπτυξης.

Από την ψυχή στο πνεύμα

Αυτές οι φάσεις δεν αποτελούν αυτοσκοπό, γιατί εξακολουθούν να είναι προπαρασκευαστικές για την πραγμάτωση των δυνητικοτήτων της υψηλότερης τάξης.  Την πνευματική τάξη με την κυριολεκτική σημασία. Το σημείο στη μυητική διαδικασία το οποίο υπαινισσόμαστε είναι αυτό που σηματοδοτεί το πέρασμα από την ψυχική στην πνευματική τάξη. Αυτό το πέρασμα μπορεί να θεωρηθεί πιο συγκεκριμένα ότι αποτελεί έναν «δεύτερο θάνατο» και μια «τρίτη γέννηση».

Είναι σκόπιμο να προστεθεί ότι η «τρίτη γέννηση» θα απεικονιστεί μάλλον ως μια «ανάσταση» παρά ως μια συνηθισμένη γέννηση. Δεν πρόκειται πλέον για μια «αρχή» με την ίδια σημασία όπως στην περίπτωση της πρώτης μύησης. Οι δυνητικότητες που ήδη αναπτύχθηκαν και αποκτήθηκαν μια για πάντα θα βρεθούν και πάλι μετά από το πέρασμα. «Μεταμορφωμένες» με έναν τρόπο ανάλογο με εκείνον στον οποίο το «σώμα της δόξας» ή το «αναστημένο σώμα» αντιπροσωπεύει τη «μεταμόρφωση» των ανθρώπινων δυνητικοτήτων. πέρα από τις περιορισμένες προϋποθέσεις που προσδιορίζουν τον τρόπο ύπαρξης της ατομικότητας ως τέτοιας.

Αν επανέλθουμε λοιπόν στα ουσιώδη, το ερώτημα είναι μάλλον απλό. Αυτό που το περιπλέκει, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, είναι οι συγχύσεις που παρουσιάζονται εξαιτίας της ανάμειξης εκτιμήσεων που στην πραγματικότητα σχετίζονται με κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτό συμβαίνει ειδικά όσον αφορά τον «δεύτερο θάνατο», στον οποίο πολλοί, επειδή δεν μπορούν να κάνουν ορισμένες ουσιαστικές διακρίσεις μεταξύ των διάφορων περιπτώσεων στις οποίες μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η έκφραση, προσδίδουν ένα νόημα που είναι ιδιαίτερα άκαιρο.

Σύμφωνα με ό,τι μόλις είπαμε, ο «δεύτερος θάνατος» δεν είναι παρά ο «ψυχικός θάνατος».

Για τον κοινό άνθρωπο μπορεί να θεωρηθεί ότι προκύπτει αργά ή γρήγορα μετά τον σωματικό θάνατο, πέρα από οποιαδήποτε μυητική διαδικασία. Τότε ο «δεύτερος θάνατος» δεν θα δώσει πρόσβαση στο πνευματικό πεδίο. Θα περάσει απλώς σε μια άλλη ατομική κατάσταση εκδήλωσης.

Η αντιμύηση της μαύρης μαγείας

Υπάρχει ακόμα μία, δυσμενής πλευρά στον «δεύτερο θάνατο»· η οποία σχετίζεται με την «αντιμύηση». Αυτή η τελευταία, στην ουσία, μιμείται τις φάσεις της αληθινής μύησης, αλλά τα αποτελέσματά της είναι τρόπον τινά το αντίθετο της μύησης. Προφανώς δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να οδηγήσουν στο πνευματικό πεδίο,

Όταν το άτομο που ακολουθεί αυτό το μονοπάτι φτάνει στον «ψυχικό θάνατο», βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν μοιάζει ακριβώς με αυτή του απλού βέβηλου.  Είναι πολύ χειρότερη εξαιτίας της ανάπτυξης που παρείχε στις κατώτερες δυνητικότητες της λεπτοφυούς τάξης.

Όμως δεν θα εμβαθύνουμε σε αυτό περισσότερο και θα αρκεστούμε να αναφερθούμε στις νύξεις που κάναμε ήδη σε άλλες περιστάσεις.  Αυτή είναι μια περίπτωση που ενδιαφέρει μόνο μια πολύ ιδιαίτερη οπτική. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αληθινή μύηση.

Η μοίρα των «μαύρων μάγων», αφορά τους ίδιους, και θα ήταν ανώφελο να πούμε το παραμικρό για να δώσουμε τροφή σε φανταστικές ασυναρτησίες. Το μόνο μας μέλημα πρέπει να είναι να καταγγέλλουμε τα αδικήματά τους όταν το απαιτούν οι περιστάσεις και να αντιτασσόμαστε σε αυτούς στο μέτρο του δυνατού.  Σε μια εποχή σαν τη δική μας αυτά τα αδικήματα είναι πολύ πιο διαδεδομένα από όσο μπορούν να φανταστούν εκείνοι που δεν είχαν την ευκαιρία να τα παρατηρήσουν άμεσα.

Διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο για τον μυστικισμό και τη μαγεία “Το εσωτερικό νόημα της μύησης” του Rene Guenon