Ο Θάνατος ως αναγκαίο Στάδιο πριν την Ανάσταση.
Ο θάνατος και η ανάσταση του θεανθρώπου Χριστού δεν αποτελεί «απλώς» ένα αλληγορικό μήνυμα παλιγγενεσίας και πνευματικής αναγέννησης, αλλά και μία βαθιά, θρησκευτική-εσωτερική και άκρως συμβολική αναφορά στην «Ανάσταση», δηλαδή στη Σωτηρία και στη Θέωση μέσα από τον δύσκολο δρόμο της Αρετής και των Παθών.
Στην ψυχολογία του Βάθους το Αρχέτυπο του «Ήρωα» αναγεννιέται και δικαιώνεται όταν περάσει μέσα από μία σειρά δοκιμασιών. Ο δρόμος προς τα Πάνω είναι ο δρόμος προς τα Μέσα, ενώ η κατάδυση (θάνατος) στα σκοτεινά, ανήλιαγα και ασυνείδητα Βάθη του Εαυτού μας φέρνει μία περίοδο θανατηφόρα, αλλά υπόσχεται και τη στιγμή της Ανάστασης. Ήτοι της Σωτηρίας, της Εξατομίκευσης, της ταύτισής μας με τον αρχετυπικό «Ήρωα» και την παλιγγενεσία μας στην πολυπόθητη Ολότητα του συνειδητού και του ασυνείδητου Εαυτού μας.
Ο Χριστός προτυπώνει με άριστο τρόπο αυτήν την ασυνείδητη, πανανθρώπινη ανάγκη για ολοκλήρωση. Είναι ο Υιός του Θεού, ο Λόγος Του. Όπως ο Λόγος του Θεού, έτσι και το δικό μας Συνειδητό θα αγωνιστεί και θα αναζητήσει την ολοκλήρωσή του στην ταύτιση με το Απόλυτο. Το τελευταίο, όπως και εάν αυτό νοηθεί, προαπαιτεί πνευματικό κόπο, υπαρξιακή Αγωνία και Μέριμνα απέναντι στον πραγματικό, στον φαντασιακό και στον συμβολικό θάνατο. Ο Χριστός πεθαίνει για να αναστηθεί, και ο άνθρωπος πρέπει να μιμηθεί αυτήν τη δύσκολη πορεία προς τη θέωση.
Ο Απόστολος Παύλος επιτάσσει «μιμητές μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α’ Κορ. 11, 1), όπως και «ει δε ο Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών» (Α’ Κορ. 15, 17). Η Ανάσταση προαπαιτεί τον Θάνατο. Όμως αυτό που εορτάζουμε στον «θάνατο» του Χριστού δεν είναι η φυσική απώλεια και το τέλος. Είναι η θρησκευτική πίστη και η εσωτερική πεποίθηση ότι η φθορά είναι φαινομενική, και ότι αποτελεί μέρος μίας αναγεννησιακής διαδικασίας.
Όπως και στα αλχημικά Στάδια του Μεγάλου Έργου, έτσι και μέσα μας, αναζητιέται η «Φιλοσοφική Λίθος» του Εαυτού μας, η καθαρή «Πεμπτουσία» μας, η οποία για να απομείνει διαυγής και αμόλυντη στον αθάνορα του αλχημιστή θα πρέπει πρώτα να αποτεφρωθεί, να διαλυθεί και να εξαγνιστεί. Να διώξει μέσα από αλλεπάλληλους «θανάτους» ό,τι φθαρτό, ρυπαρό και ατελές, και να διατηρήσει ό,τι αγνό, καθαρό και άριστο.
Ο αναστημένος Χριστός είναι -σε συμβολικό επίπεδο- η «Lapis Philosophorum» και η μίμηση της δικής του πορείας προς τον ουράνιο Πατέρα δύναται να μας σώσει: Δηλαδή να μας ολοκληρώσει ψυχικά, πνευματικά και σωματικά προσφέροντάς μας την αιώνια Ζωή μέσα από τη γνωριμία μας με πολλούς εσωτερικούς μας θανάτους.
Πέτρος Παπαποστόλου
(Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, ερευνητής, συγγραφέας)
Πέτρος Παπαποστόλου – Το Ρόδο των ΦΙλοσόφων – Εκδόσεις Δαιδάλεος