“Ό,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός, μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν να ‘ταν δικά μας πάθη... Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο· βλέπουμε, δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας.”
(Ο Τελευταίος Πειρασμός, Ν. Καζαντζάκης)
Ο Τσάρλι Τσάπλιν έλεγε ότι «Ο καθρέφτης είναι ο καλύτερός μου φίλος, γιατί όταν κλαίω, δεν γελάει ποτέ…». Είναι αλήθεια πως όταν υποφέρουμε, νιώθουμε καταδικασμένοι να φέρουμε την κατάρα της μοναξιάς μέσα μας. Κανένα Φως δεν μπορεί να διαπεράσει το πηχτό σκοτάδι στο οποίο υπάρχουμε. Ο κόσμος χάνει τα χρώματά του και η ζωή το νόημά της.
Αν τολμήσουμε όμως τότε, στη σκοτεινή νύχτα της ψυχής μας, να κοιτάξουμε βαθιά στη σπηλιά της καρδιάς μας, στις πιο απομακρυσμένες και ζοφερές γωνιές της θα διακρίνουμε ένα γλυκό και καταπραϋντικό Φως που υποφέρει κι εκείνο μαζί μας.
Πονάει με τον πόνο μας, υπομένει με την υπομονή μας, ανηφορίζει στον ανήφορό μας. Τα πάθη μας είναι πάθη Του και η ζωή μας ζωή Του.
Δεν κάνει κάτι για εμάς, αλλά μαζί με εμάς. Είναι Μητέρα και Πατέρας μας, Αδερφός και Φίλος μας, τα Πάντα και εν Πάσι.
Όπως όλος ο Κόσμος συνέπασχε μαζί του –έγινε έκλειψη ηλίου, σεισμός, νεκροί αναγέρθηκαν και το παραπέτασμα του ναού που εικόνιζε το Σύμπαν σκίστηκε στα δύο- έτσι και Εκείνος συμπάσχει με όλον τον Κόσμο.
Στην έκκλησή μας για Βοήθεια, στην πνιγμένη φωνή μας που παραπονιέται «Πονάω», πάντα απαντάει με ζεστασιά «Δεν είσαι μόνος. Είμαι μαζί Σου», και μας καίει στην Αγάπη Του.
Παναγιώτης Ασημεόνογλου
(καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης, συγγραφέας βιβλίων αφιερωμένων
στην Ανατολική Σκέψη και Πνευματικότητα)
Συμεών ο Νέος Θεολόγος (επιμ. Παναγιώτης Ασημεόνογλου) – Η Τέχνη της Προσευχής κατά την Ασκητική Παράδοση – Εκδόσεις Δαιδάλεος