Μετά τον Αλέξανδρο βασίλευσε ο «χαλίφης» του, ο Πτολεμαίος. Ήταν σοφός άνθρωπος, κρατούσε τα ηνία της εξουσίας σταθερά και ήταν άριστος κυβερνήτης. Η βασιλεία του διήρκεσε σαράντα χρόνια – βέβαια, άλλοι υποστηρίζουν ότι διήρκεσε μόνο είκοσι. Αυτός ο διάδοχος του Αλέξανδρου είχε να διεξάγει πολέμους εναντίον των γιων του Ισραήλ και των βασιλιάδων της Συρίας.
Μερικοί συγγραφείς από τους ανθρώπους της γνώσης, που αναφέρονται στην ιστορία των βασιλιάδων αυτού του κόσμου, καταμαρτυρούν πως ο Πτολεμαίος ήταν ο πρώτος βασιλιάς που κατείχε γεράκι, έπαιζε μαζί του και το εκπαίδευε να κυνηγάει.
Κάποια μέρα, ανέβηκε στο άλογό του για να κάνει μια βόλτα σε ένα από τα αγαπημένα του μέρη. Τότε είδε ένα γεράκι να πετάει. Το είδε να χτυπάει τον αέρα με τα φτερά του όταν πέταξε ψηλά, ύστερα να κλυδωνίζεται κατεβαίνοντας προς τη γη και τέλος να αναπτύσσει ταχύτητα λίγο πριν προσγειωθεί. Ο βασιλιάς Πτολεμαίος ακολούθησε το πουλί με το βλέμμα του, ώσπου το είδε να πέφτει με δύναμη πάνω σε έναν θάμνο γεμάτο αγκάθια. Η διαύγεια, το χρυσό χρώμα των ματιών του, τα φτερά του, η τελειότητα στη μορφή του, τον κατέπληξαν και είπε: «Είναι ένα όμορφο πουλί κι έχει τα όπλα της φύσης. Οι βασιλιάδες πρέπει να το έχουν στολίδι τους στα συμβούλια».
Έτσι, διέταξε να πιάσουν κάμποσα απ’ αυτά τα πουλιά για να στολίσει τις αίθουσες των συμβουλίων του. Και συνέβη ώστε ένα αρσενικό φίδι να βγει στον δρόμο του γερακιού. Το πουλί έπεσε απότομα πάνω του και το σκότωσε. Και είπε ο Πτολεμαίος: «Ορίστε ένας βασιλιάς που είναι θυμωμένος με αυτό που ενοχλεί τους άλλους βασιλιάδες».
Λίγες μέρες αργότερα, παρουσιάστηκε μπροστά του μια αλεπού που ήταν εξημερωμένη. Το γεράκι ρίχτηκε πάνω της και το ζώο μόλις που κατόρθωσε να σωθεί, με δυσκολία και μισοπεθαμένο. Ο βασιλιάς Πτολεμαίος τότε είπε: «Τούτος ο περήφανος βασιλιάς δεν αντέχει την αδικία». Ύστερα πάλι πέρασε ένα άλλο πουλί από μπροστά του, το γεράκι έπεσε πάνω του και το καταβρόχθισε. Και είπε ο βασιλιάς: «Ορίστε ένας βασιλιάς που υπερασπίζεται το ιερό του πρόσωπο και δεν επιτρέπει να χαθεί η λεία του».
Έτσι, τα γεράκια έγιναν το αγαπημένο του παιχνίδι και τη συνήθειά του αυτή τη μιμήθηκαν οι βασιλιάδες άλλων εθνών, όπως των Ελλήνων, των Βυζαντινών, των Αράβων, των Περσών και άλλων ακόμα. Αργότερα, οι αυτοκράτορες των Βυζαντινών έπαιζαν με τα γεράκια και κυνηγούσαν με αυτά. Λεγόταν ωστόσο από πολλούς ότι ο Ρόντερικ –τελευταίος Βησιγότθος βασιλιάς της Ανδαλουσίας πριν κατακτηθεί από τους μουσουλμάνους– και η δυναστεία του ήταν οι πρώτοι που έπαιζαν με τα γεράκια και τα χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι. Έτσι ακουγόταν και ότι ήταν οι Έλληνες οι πρώτοι που κυνήγησαν με τους αετούς και διασκέδαζαν μαζί τους· οι βασι λιάδες των Βυζαντινών κι αυτοί τους ακολούθησαν.
Οι αρχαίοι σοφοί των Ελλήνων είπαν ότι τα αρπακτικά πουλιά χωρίστηκαν σε διάφορα είδη που έπλασε ο Θεός και κατέταξε σε ξεχωριστές κατηγορίες και τάξεις. Μέτρησαν τέσσερα είδη και δεκατρία γένη. Τα τέσσερα είδη είναι: το γεράκι μπάζι, το ινδικό γεράκι σαχίν, το γεράκι των αρκτικών περιοχών σακρ και ο μαύρος αετός ουκάμπ. Έχουμε περιγράψει αυτά τα είδη και τα γένη με κάθε λεπτομέρεια.
Αλ Μασούντι – Οι Έλληνες μέσα από τα μάτια των Αράβων– Εκδόσεις Δαιδάλεος