Ο δρόμος προς τη χαρά
Οι σχέσεις είναι σαν τη φωτιά· ανάλογα με τη χρήση τους μπορούν να σε εξελίξουν ή να σε καταστρέψουν. Αν δεν τις τροφοδοτείς, θα σβήσουν, αν μένεις πολύ μακριά, θα κρυώνεις κι αν έρθεις πολύ κοντά, θα καείς. Μια σχέση χρειάζεται το μέτρο που θα την κάνει λειτουργική κάθε στιγμή. Οτιδήποτε όμορφο στη ζωή έχει ρυθμό και μέτρο, ένα μέτρο που αλλάζει από τόπο σε τόπο κι από χρόνο σε χρόνο. Οι ερωτικοί μας σύντροφοι καθρεφτίζουν τον βαθμό ωριμότητας που έχουμε ως άνθρωποι. Είναι σαν ένας αντίστροφος αλλοιωμένος καθρέπτης του εαυτού μας, όπου βλέπουμε παράλληλα τις εσωτερικές μας σκιές και τα φωτισμένα σημεία μας. Αυτό που ένας σύντροφος εκφράζει την καθημερινότητα του με τη συμπεριφορά του, βρίσκεται απωθημένο στο ασυνείδητο του άλλου, άσχετα αν εκείνος δεν έχει επικοινωνήσει ποτέ μ ‘αυτό ή δεν έχει καν επίγνωση της ύπαρξής του. Οι επικρίσεις μας προς τον άλλον είναι, στην πραγματικότητα, οι αντανακλάσεις των στοιχείων που βρίσκονται καταπιεσμένα και απωθημένα μέσα μας.
‘Άλλο πράγμα “έχω σχέση” και εντελώς άλλο “σχετίζομαι και αγαπώ”. Η αγάπη του “σχετίζομαι” δεν είναι αποτέλεσμα της σχέσης μας με τον άλλον, αλλά προέρχεται από μια στάση δική μας συνειδητότητας· είναι ένα καθαρά εσωτερικό φαινόμενο γιορτής και ευδαιμονίας με τον εαυτό μας – δεν έχει να κάνει με κανέναν άλλον. Κάθε ταξίδι, κάθε σχέση, κάθε δράση, οτιδήποτε κι αν κάνουμε στη ζωή έχει έναν και μοναδικό σκοπό: να συναντήσουμε τον αυθεντικό μας εαυτό. Αναγνώρισε αυτήν την αλήθεια και σταμάτα να καταναλώνεις την ενέργεια σου άσκοπα, γιατί έχεις τόση ενέργεια όση χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις το ταξίδι σ ‘αυτήν τη ζωή. Μάθε την τέχνη της ελάχιστης προσπάθειας και μεταμόρφωσε την αντίδραση σε δράση. Θυμήσου· το μόνο που μένει, τελικά, είναι η γεύση της αυθεντικότητας που θα αφήσεις στη ζωή, διότι το συναρπαστικό ταξίδι είναι αυτό προς την αυτογνωσία και από εκεί στο “είμαι ο εαυτός μου”. Η αυτογνωσία αποτελεί την προϋπόθεση για να είναι κάποιος ο εαυτός του, αλλά αυτό δεν σημαίνει όμως ότι, αν έχει αυτογνωσία, έχει και το σθένος να εκφράσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην καθημερινότητά του.
Οι σχέσεις χάνονται μέσα στην ασυνεννοησία που πηγάζει από το πως ερμηνεύει ο κάθε σύντροφος της πραγματικότητα, η οποία, με τη σειρά της, αποκωδικοποιείται σύμφωνα με την ιστορία που κουβαλά ο κάθε άνθρωπος. Έτσι, δίνουμε αυθαίρετα νοήματα στα σφάλματα των άλλων και τους αποδίδουμε προθέσεις, ανάλογα με το τι (θεωρούμε ότι) αποκαλύπτουν οι εκφράσεις τους.
Οι γυναίκες δεν μπορούν να αντιληφθούν την ανάγκη για απομόνωση που έχει ο άντρας, καθώς αυτή η ανάγκη ξυπνά τους δικούς τους φόβους για έλλειψη σταθερότητας, ματαιώνοντας έτσι την επιθυμίας τους για σχέση, ενώ οι άντρες, αιωνίως παραπονούμενοι για την απώλεια της ελευθερίας τους, μόλις την αποκτήσουν την τοποθετούν στο πατάρι. Πόσες φορές, εξαιτίας της έλλειψης ευαισθησίας για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν τα λόγια της μας, αφήνουμε αθεράπευτα πληγές στον άλλον;
Πόσες γυναίκες ή άντρες, ψάχνοντας τον λόγο των αποτυχιών τους στις σχέσεις, δεν ανακάλυψαν ότι ερωτεύονταν, ασυνείδητα, εραστές οι οποίοι ανταποκρίνονταν στην εικόνα του πατέρα ή της μητέρας τους; Αναβίωναν, έτσι, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις που είχαν υποστεί στην παιδική τους ηλικία, αναζητώντας μέσα από την αναπαραγωγή τους τη λύτρωση στους ανέλπιδους έρωτες τού τώρα.
Ας αναλογιστούμε το εξής: το ότι οι άνθρωποι όντως εξυμνούν τον έρωτα είναι κάτι πράγματι άξιο απορίας… Δεν έχουν κάνει κάτι για να τον κερδίσουν· είναι μια ενστικτώδης ορμή η οποία, συνήθως, υπόσχεται περισσότερο πόνο παρά χαρά, καθώς οι εραστές επαναλαμβάνουν τα ίδια σενάρια συνεχώς, σαν ελαττωματικοί περιστρεφόμενοι δερβίσηδες.
Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλύτερη ανάγκη έχεις τον έρωτα για να αγαπήσεις, τόσο περισσότερο τον εξιδανικεύεις και τον αναζητάς. Και τόσο μεγαλύτερα δεσμά και τείχη υψώνονται στην καρδιά σου. Κι όταν λέμε “καρδιά” εννοούμε έναν ξεκάθαρο και “πραγματιστικό” τρόπο αντίληψης και δράσης μέσω της αίσθησης των πραγμάτων, χωρίς τίποτα το ομιχλώδες και το μυστικιστικό. Πολλοί λέγοντας “καρδιά”, στην πραγματικότητα εννοούν έναν άκρατο συναισθηματισμό, ο οποίος προέρχεται, συνήθως, από αντανακλαστικά ιστοριών του παρελθόντος τους, μέσα από τα γονεϊκά τους πρότυπα. Έτσι γίνονται έρμαια ομιχλωδών συναισθημάτων, επιρροών και εξαρτήσεων που πηγάζουν κυρίως από το ίδιο τους το μυαλό, μεταμφιεσμένο σε “καρδιά”.
Δείτε εδώ το βιβλίο