ΟΙ ΔΕΛΦΟΙ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Από την πεδιάδα της Φωκίδας, ο ταξιδιώτης ανεβαίνει στα χαμογελαστά λιβάδια που βρέχονται από τις όχθες του Πλείστου για να βυθιστεί σε μια ελικοειδή κοιλάδα κλεισμένη ανάμεσα σε ψηλά βουνά. Σε κάθε βήμα ο δρόμος γίνεται στενότερος και η χώρα πιο επιβλητική και έρημη. Στο τέλος, ένας κύκλος από τραχιά βουνά, στεφανωμένα με άγριες κορυφές, μια πραγματική αποθήκη ηλεκτρισμού, πάνω από την οποία συχνά μαίνονταν καταιγίδες. Ξαφνικά, πολύ ψηλά, πέρα στο σκοτεινό φαράγγι, εμφανίζεται η πόλη των Δελφών, σαν αετοφωλιά πάνω σε έναν βράχο που περιβάλλεται από γκρεμούς και κυριαρχείται από τις δύο κορυφές του Παρνασσού. Από μακριά φαίνονται οι χάλκινες Νίκες να αστράφτουν στο φως, καθώς και τα χάλκινα άλογα, τα αναρίθμητα χρυσά αγάλματα, που έχουν παραταχθεί κατά μήκος του ιερού μονοπατιού και είναι τοποθετημένα σαν φρουρά ηρώων και θεών γύρω από τον δωρικό ναό του Φοίβου Απόλλωνα.
Η Μαγεία των Δελφών
Αυτό ήταν το πιο ιερό σημείο στην Ελλάδα. Εδώ προφήτευε η Πυθία και συγκεντρώνονταν οι Αμφικτιονίες. Εδώ οι διάφοροι ελληνικοί λαοί είχαν χτίσει γύρω από το ιερό παρεκκλήσια που περιείχαν πολύτιμες προσφορές. Εδώ, πομπές ανδρών, γυναικών και παιδιών που έρχονταν από μακριά ανέβαιναν το ιερό μονοπάτι για να χαιρετήσουν τον θεό του Φωτός. Από προ αμνημονεύτων χρόνων η θρησκεία είχε αφιερώσει τους Δελφούς στη λατρεία των ανθρώπων. Η κεντρική θέση του στην Ελλάδα, ο βράχος του, προστατευμένος από βέβηλα χέρια και εύκολος στην άμυνα, είχαν συμβάλει σε αυτό το αποτέλεσμα. Ο τόπος ήταν σχεδιασμένος να προκαλεί τη φαντασία, καθώς μια μοναδική ιδιότητα του προσέδιδε μεγάλο κύρος. Σε ένα σπήλαιο πίσω από τον ναό υπήρχε μια σχισμή στον βράχο από την οποία έβγαινε μια κρύα, αχνή ομίχλη, που προκαλούσε, όπως λέγεται, μια κατάσταση έμπνευσης και έκστασης. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι, σε περασμένες εποχές, υπήρχε ένας βοσκός που, όταν καθόταν δίπλα σε αυτή τη σχισμή, άρχιζε να προφητεύει. Στην αρχή, τον θεωρούσαν τρελό, αλλά όταν οι προβλέψεις του έγιναν πραγματικότητα, οι άνθρωποι άρχισαν να το ψάχνουν. Οι ιερείς κατέλαβαν το σημείο και το αφιέρωσαν στη θεότητα. Εξ ου και ο θεσμός της Πυθίας, η οποία καθόταν πάνω από τη σχισμή σε έναν τρίποδα. Οι ατμοί που έβγαιναν από την άβυσσο προκαλούσαν σπασμούς και παράξενες κρίσεις, προκαλώντας της εκείνη τη διόραση που παρατηρείται σε ορισμένους υπνοβάτες.
Ο ομφαλός της Γης
Ο Αισχύλος, του οποίου η διαβεβαίωση δεν στερείται βαρύτητας επειδή ήταν γιος ιερέα της Ελευσίνας και μυημένος ο ίδιος, μας λέει στις Ευμενίδες του, από το στόμα της Πυθίας, ότι οι Δελφοί είχαν αφιερωθεί πρώτα στη Γη, μετά στη Θέμιδα (Δικαιοσύνη), μετά στη Φοίβη (το φεγγάρι που μεσολαβεί) και, τέλος, στον Απόλλωνα, τον θεό του Ήλιου. Στον συμβολισμό του ναού καθένα από αυτά τα ονόματα αντιπροσωπεύει μεγάλες περιόδους, αγκαλιάζοντας ολόκληρους αιώνες. Η φήμη των Δελφών, ωστόσο, χρονολογείται από την εποχή του Απόλλωνα. Ο Δίας, σύμφωνα με τους ποιητές, θέλοντας να βρει το κέντρο της Γης, έβαλε δύο αετούς να πετάξουν από την ανατολή και τη δύση, και, εκείνοι, συναντήθηκαν στους Δελφούς. Από πού προέρχεται αυτό το κύρος, αυτή η παγκόσμια και αδιαμφισβήτητη εξουσία που κατέστησε τον Απόλλωνα τον κατ’ εξοχήν θεό της Ελλάδας, αλλά τώρα το δοξασμένο όνομά του είναι ανεξήγητο σ’ εμάς;
Η ιστορία είναι ανόητη σε αυτό το σημαντικό σημείο. Αν ρωτήσετε ρήτορες, ποιητές και φιλοσόφους, θα σας δώσουν μόνο επιφανειακές εξηγήσεις. Η πραγματική απάντηση σε αυτό το ερώτημα παρέμεινε το μυστικό του ναού. Ας προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε.
Διαβάστε περισσότερα για την Πυθαγόρεια φιλοσοφία και τους αποσυμβολισμούς του Δελφικού Κόσμου στο βιβλίο του κλασικού συγγραφέα Εδουάρδου Συρρέ (Edward Schuré), “Ο Πυθαγόρας και τα Δελφικά Μυστήρια”, που κυκλοφορεί σε πρώτη ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Δαιδάλεος.