Χρειάστηκαν μόνο λίγα χρόνια οικονομικής κρίσης και πανδημίας για να μας πείσουν ότι τα παραισθησιογόνα ναρκωτικά της κατανάλωσης δε φέρνουν την ευτυχία, και κυρίως ότι στον κόσμο είμαστε τόσο ευάλωτοι όσο ένα χορτάρι στο μένος της καταιγίδας.
Ίσως ο άνθρωπος των περασμένων αιώνων είχε να παλέψει με πολύ πιο απειλητικές δυνάμεις από τις δικές μας και σίγουρα ήταν σε χειρότερη μοίρα όσον αφορά τις ασθένειες ή τις τεχνολογικές ανέσεις. Δεν είχε παρ’ όλα αυτά το στρες μας –ένας όρος που επινοήθηκε από τον ενδοκρινολόγο Xανς Ζέλυε μόλις το 1956, για να περιγράψει αυτό που νιώθουν οι σύγχρονοι άνθρωποι– ούτε τα ψυχολογικά προβλήματα που επέφερε η αποξένωσή μας από το Μεγάλο Μυστήριο.
Ο γνωστός ψυχολόγος Καρλ Γιούνγκ, προς το τέλος της ζωής του, έγραψε σε ένα γράμμα του πως δε γνώριζε ούτε έναν από τους ασθενείς του (ιδιαίτερα μεσήλικες) που δε θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματά του αν ερχόταν σε επαφή με το «νουμηνιακόν» (nouminous), δηλαδή με το Ιερό, το Νόημα, τον Θεό. Οι Ιάπωνες δάσκαλοι το έλεγαν ικιγκάι, λόγο ύπαρξης, ή raison d’ etre στα Γαλλικά.
Φαίνεται τελικά ότι αντιμετωπίζουμε τόσες δυσκολίες μέσα μας, και για αυτό γύρω μας, επειδή μας λείπει το Νόημα, η Αλήθεια, η Ομορφιά, η Συνάντηση, ο Σκοπός, το Κέντρo.
Με τη διαρκή – αδιάλειπτη προσευχή φανερώνουμε την Καλοσύνη, την Ομορφιά και την Αλήθεια που υπάρχει μέσα στα πάντα και καλύπτει ο μικρός εαυτός μας. Ανοίγουμε τα μάτια της καρδιάς μας για να δουν τα Χρώματα της γης, του ουρανού, του ωκεανού, του φίλου μας, του αγαπημένου μας, του σκύλου μας, της δουλειάς μας, του στίχου ενός τραγουδιού μας. Φτιάχνουμε την ύπαρξή μας ένα ουράνιο τόξο. Γινόμαστε ο Μεγάλος μας Εαυτός.
Αποκτάμε τον «νουν» του Χριστού. Όπως εκείνος, γινόμαστε άρτος ζωής (Ιω. 6, 35) και τρέφουμε τους άλλους με τη χαρά μας, τη συμπαράστασή μας, την κατανόησή μας και την αγάπη μας. Γινόμαστε επίσης θύρα (Ιω, 10, 9), ένα καλοσυνάτο και ταπεινό Ναι, όπως η Μαρία. Υποδεχόμαστε τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να κατακρίνουμε ή να αξιολογούμε τίποτε. Γινόμαστε ακόμα το φως του κόσμου (Ιω. 8, 12), μια μικρή φλόγα που ζεσταίνει, διαλύει τα σκοτάδια, συμπαραστέκεται στη μοναξιά και αποκαλύπτει το ωραίο.
Αποκτάμε κιόλας την καρδιά του Μποντισάτβα (φωτισμένου πνεύματος) Αβαλοκιτεσβάρα. Γινόμαστε έτσι ”φάρμακο και γιατρός όσων νοσούν, φαγητό και ποτό όσων πεινούν και διψούν, ανεξάντλητα πλούτη για εκείνους που είναι φτωχοί, προστάτης των απροστάτευτων, οδηγός των ταξιδιωτών, βάρκα ή γέφυρα για όσους θέλουν να διασχίσουν το νερό, κατάλυμα για τους άστεγους, υπηρέτης όλων, πετράδι ευχών και ανθοστόλιστο βάζο” (από προσευχή του Ινδού ασκητή Σαντιντέβα στο ”Ο δρόμος και η ζωή των Μποντισάτβα”).
Παναγιώτης Ασημεόνογλου
(καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης, συγγραφέας βιβλίων αφιερωμένων
στην Ανατολική Σκέψη και Πνευματικότητα)
Συμεών ο Νέος Θεολόγος (επιμ. Παναγιώτης Ασημεόνογλου)// Η Τέχνη της Προσευχής κατά την Ασκητική Παράδοση// Εκδόσεις Δαιδάλεος, 2021