Μέσα στα πλαίσια του Αρκαδισμού, και του Αρκαδικού Ιδεώδους, ποιο είναι το νόημα της πολυδιαφημισμένης έννοιας της Δημοκρατίας και τι εννοούμε με τον όρο ‘Ελληνικότητα’;
Σήμερα έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε την δημοκρατία σαν ιερό τοτέμ, ξεχνώντας ότι αυτό που έχει σημασία είναι το περιεχόμενο κι όχι το περιτύλιγμα. Σε μια φανταστική κοινωνία, για παράδειγμα, αν κάποιος μπορούσε να περάσει τις κρυφές επιθυμίες του για κλοπή, ληστεία και φόνο σε ένα σύνολο ανθρώπων, ο εκδημοκρατισμός της φαντασίας, μέσα από την κλωνοποίηση της σκέψης, θα δημιουργούσε μια κοινωνία δολοφόνων και θα μετατρεπόνταν σε εκδημοκρατισμό της ανομίας και της καταπίεσης.
Ήδη από την απώτερη εποχή, υπήρξαν πολλά παραδείγματα όπου η έννοια δημοκρατία με την έννοια μιας εξαναγκαστικής συλλογικότητας μετατράπηκε στον εκδημοκρατισμό ενός θρησκόληπτου φανατισμού που εξανάγκασε τους πολίτες να αποδεχτούν ένα αρρωστημένο ψυχικό εκλεισμό και μια καταδίωξη των αντιφρονούντων μέσα από τη δημιουργία της Ιεράς Εξέτασης, των ‘λυτρωτικών’ βασανιστηρίων ή ακόμα και στην αναγκαιότητα γενοκτονίας των αιρετικών μέσα από ‘ιερές’ φωτιές.
Παρόμοια, η δημοκρατία δυτικού τύπου, θεωρώντας ως ιδανικό την περίοδο της Τρομοκρατίας που έλαβε χώρα στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 1793-94 και συντροφεύοντας ένα αυτόκλητο δόγμα πολιτιστικού ρατσισμού, στήριξε την αποικιοκρατία, τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και τη συστηματική εξόντωση ολόκληρων λαών.
Αυτό σημαίνει ότι η πολυδιαφημισμένη έννοια της Δημοκρατίας πρέπει απαραίτητα όχι μόνο να ανήκει σε όλους, αλλά και να συνοδεύεται από μια υψηλή Παιδεία. Μια Παιδεία ουμανιστική, χωρίς δογματισμούς, θρησκόληπτους φανατισμούς και εθνικιστικά παραληρήματα, θεμελιωμένη στη συμπληρωματική διαφορετικότητα των εθνοτικών χαρακτηριστικών και ριζωμένη στο μωσαϊκό των ποιοτικών γνωρισμάτων της κάθε φυλής και παράδοσης.
Όταν μιλάμε για Δημοκρατία θα πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν μπορεί να υπάρχει μια υγιής Δημοκρατία όταν δεν συνοδεύεται από ένα υψηλό επίπεδο πνευματικότητας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία ή ένα Κράτος Δικαίου χωρίς μια επιστήμη και τεχνολογία απελευθερωμένη από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, φτιαγμένη για την εξυπηρέτηση όλων των ανθρώπων, για τη διαφύλαξη της Φύσης και για την προστασία των μη-ανθρώπινων πλασμάτων. Με λίγα λόγια όταν μιλάμε για Δημοκρατία δεν μπορούμε παρά να αναφερόμαστε και σε μια Παιδεία που έχει ως ιδανικό το Δάσος της Αρκαδίας, μια συμβολική μορφή πραγματικότητας όπου όλα τα δέντρα, ζώα, ορυκτά και φυτά συνεργάζονται μέσα από τη διαφορετικότητα τους για την ισορροπία και ευημερία του συνόλου. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο.
Μέσα στο πλαίσιο της ‘Δημοκρατίας’ θα πρέπει να εξετάσουμε και το μύθο της δήθεν Ισότητας. Ισότητα στη Φύση δεν υπάρχει. Ούτε ανάμεσα στα είδη ούτε ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτό που πρέπει να υπάρχει είναι η Ισονομία της διαφορετικότητας. Εάν ξεφύγουμε από την υποβαλλόμενη ύπνωση των νοητικών συμβάσεων και κοιτάξουμε προς τα έξω, θα δούμε ότι όλα τα όντα δεν βρίσκονται σε κάποιον κάθετο άξονα που αλλού δίνει προνόμια κι αλλού στερεί ακόμα και τα βασικά της επιβίωσης. Αντίθετα, βρίσκονται σε ένα οριζόντιο επίπεδο με διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά παρόμοια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μόνο ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει στο μυαλό του το μύθο των εξελικτικών επιπέδων, βάζοντας τον εαυτό του στην κορυφή. Στη Φύση τα πάντα συνδέονται με τα πάντα και, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρίσματα τους, λειτουργούν συνεργατικά και συμπληρωματικά.
Ισότητα, με την έννοια της ομοιομορφίας δεν είναι παρά ένας επικίνδυνος μύθος. Ο κάθε άνθρωπος και η κάθε μορφή ζωής έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους καθιστούν πιο αποτελεσματικούς σε κάποια πράγματα και λιγότερο αποτελεσματικούς σε κάποια άλλα. Στο επίπεδο της ανθρώπινης κοινωνίας, ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μεγαλύτερες δυνατότητες διανοητικής ανάλυσης από κάποιον άλλον που όμως μπορεί να υπερέχει σε μουσικό ταλέντο ή στις δυνατότητες της παρατήρησης. Υπάρχουν άνθρωποι με φωτογραφική μνήμη και άλλοι που γεννήθηκαν με μεγαλύτερη φυσική δύναμη. Παρόμοια, στο περιβάλλον, ένα πεύκο και μια ανεμώνη έχουν διαφορετικά χαρίσματα και ιδιότητας. Ο αετός δεν είναι ίδιος με ένα ψάρι καθώς είναι στη φύση του να προσαρμόζεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Είναι αυτό το μωσαϊκό της ισότιμης διαφορετικότητας που δίνει ομορφιά στον κόσμο. Είναι αυτή η επιμέρους ανισότητα στα διαφορα στοιχεία που φτιάχνει το Μυστήριο του Σύμπαντος.
Όταν λοιπόν εννούμε ‘Δημοκρατία και Ελληνικότητα’ εννούμε το εξής: Ο Αρκαδισμός υιοθέτησε το Οικουμενικό Όραμα του Αλέξανδρου. Στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας οι καλύτεροι από όλο τον κόσμο στον κάθε τομέα, μελετώντας, δυιλίζοντας, υιοθετώντας και προσαρμόζοντας τις παραδόσεις, τα επιστημονικά επιτεύγματα και τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά από τον τότε γνωστό κόσμο, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον, ερευνώντας το παρελθόν, σχεδιάζοντας το παρόν και προετοιμάζοντας το μέλλον, – στόχος τους ήταν η ευημερία ολόκληρης της κοινωνίας. Οι θρησκευτικές παραδόσεις, τα εθνικιστικά οράματα, το αίμα της Φυλής και οι πολιτικές αγκυλώσεις δεν τους ενδιέφεραν. Σκοπός ήταν η προσωπική και η συλλογική εξέλιξη. Γι’ αυτό το λόγο δημιούργησαν μια καινούργια μορφή λογοτεχνίας και ποίησης που εξυμνούσε τη ζωή και τον έρωτα κι όχι τα έπη των πολέμαρχων και τις ανθρωποσφαγές του παρελθόντος. Γι’ αυτό το λόγο ένωσαν όλες τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες των επιμέρους ιδιωμάτων σε μια συνεκτική πανανθρώπινη γλώσσα, που θα μπορούσε να είναι κτήμα όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό το λόγο ανέβασαν τους μύθους τους στους αστερισμούς, ώστε να γίνουν κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό το λόγο εξύψωσαν και απελευθέρωσαν τη γυναίκα από τα δεσμά μια πατριαρχικής κοινωνίας, που την απέκλειε από τις κοινωνικές διαδικασίες και την περιόριζε στο γυναικωνίτη. Αυτή ήταν, για τους Αρκαδιστές της Αλεξάνδρειας, η ουσία της Ελληνικότητας. Ένα επίπεδο συνείδησης που άρχιζε από το ανθρώπινο επίπεδο και έφτανε ως το Θεϊκό.
Σήμερα, ως συνεχιστές αυτής της Παράδοσης, δεν μπορούμε να οραματιστούμε τίποτα λιγότερο.