Υπάρχει άραγε κενός χρόνος που τρέχει; Μια τέτοια ερώτηση φαίνεται περίεργη αλλά αυτές τις μέρες αίφνης αποκτά κάποια περίεργη σημασία. Βλέπεις σαστισμένα πρόσωπα γεμάτα αγωνία να κοιτούν μέσα από παράθυρα, άλλους να προσπαθούν να επικοινωνήσουν απεγνωσμένα από μπαλκόνια. Όσο και να συγκινούν όλα αυτά, πίσω τους υποθάλπεται η συνειδητοποίηση της κενότητας που ήρθε στην επιφάνεια της ζωής μας.
Τι θετικό άραγε μπορεί να προκύψει από κάτι που δεν προσφέρει, παρά μόνο απορροφά καθετί ζωντανό, καθετί με νόημα; Στη ζωή μας, όμως, να που εμείς μπορούμε να δώσουμε κάποιο ενδιαφέρον. Ένα νόημα που να μας γεμίζει όχι μόνο πρόσκαιρα αλλά για ό,τι μπορεί να προκύψει και ταυτόχρονα να απολαύσουμε τη δική μας πηγή ζωής, καθώς θα αναβλύζει από την ικανοποίηση όλων όσων την προάγουν και τη μεταποιούν σε δυνατότερη, σε όσα την κάνουν ανθεκτικότερη.
Ο χρόνος που κυλά ασταμάτητα, είμαστε εμείς και τρέχουμε μαζί του. Μας δίνεται και γίνεται δικός μας, ακουμπά επάνω μας με αφοσίωση γιατί μας εμπιστεύεται, όπως το βρέφος παραδίδεται στη μητέρα του καθώς αισθάνεται την αγάπη του να ακουμπά στη δική της. Η αγάπη του χρόνου πρέπει να σμίξει με τη δική μας και μέσα από αυτήν την υπέροχη μέθεξη, να συντελεσθεί το αδιανόητο για τον σύγχρονο άνθρωπο: να εφορμήσει στο μέλλον και να το κατακτήσει, να δώσει στον χρόνο και στον εαυτό μας το πεδίο εκείνο όπου ελεύθερα να συλλαμβάνεται το ανώτερο που περιμένει να γίνει κτήμα, να γίνει δικό μας. Με ποιον τρόπο;
Μόνο η αναζωογόνηση του πνεύματος μπορεί να μας προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα. Για παράδειγμα, η γνώση που προσφέρεται από ένα βιβλίο, στο οποίο μπορούμε να εγκύψουμε και να αφουγκραστούμε, να προβληματιστούμε και να δυναμώσουμε, να γίνουμε κάτι άλλο που θα μας δώσει τον ουσιαστικό μας χρόνο, αυτόν που θα είναι και θα γίνει αφοσιωμένα δικός μας.
Παναγιώτης Γαρουφαλής
Συγγραφέας
Διαβάστε το βιβλίο του Παναγιώτη Γαρουφαλή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δαιδάλεος «Η Λογική του Τίποτα & το ανεξάντλητο μυστήριο του Παντός».